"Photograms of a lifetime"
Τα φωτογράμματα, αποτελούν δημιουργήματα μιας τεχνικής σκοτεινού Θαλάμου, χωρίς τη διαμεσολάβηση φωτογραφικής μηχανής. Είναι τυπώματα μοναδικά, κάτι σαν πολλαπλές εκτυπώσεις της σκιάς του αντικειμένου. Μέσα από τα φωτογράμματα «αντικρίζω» ιβίσκους να χορεύουν, ξύλινα αερόστατα - περιτριγυρισμένα από σπόρους ιπτάμενους. Εκεί, τα μικρότερα αντικείμενα γίνονται σπουδαία και μαζί τους στροβιλίζομαι σαν σε ένα όνειρο... Για μένα συνιστούν μέρος όχι μόνο της καθημερινότητάς μου, καθώς είναι ως φωτογραφήματα μέρος της επαγγελματικής μου ενασχόλησης αλλά και του βαθύτερου γίγνεσθαί μου. Είναι καρπός μιας βαθιάς και συνεχούς πολύχρονης δουλειάς καθώς αποτελούν την ενασχόλησή μου, τα τελευταία 20 χρόνια. Είμαι τόσο ταυτισμένη μαζί τους που φοβάμαι ότι έχω χάσει πλέον την αντικειμενικότητα των έργων μου.
Σας προσκαλώ λοιπόν να ταξιδέψετε, μέσα από το βιβλίο μου - που αποτελεί το αποθησαύριση των έργων αυτών- στον κόσμο τους, να αφεθείτε για λίγο στην ονειρική τους διάσταση και στη φωτοχυσία που αναδύεται μέσα από αυτά…
Μαρία Δρακάκη,
Πάρος
«Η αγάπη προς το ωραίον είναι η γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου» είχε πει ο Νικηφόρος Λύτρας. Άλλωστε κάθε πολιτισμός μέσα από τα δημιουργήματά του, αντανακλά αυτή την τάση του ανθρώπου να γεφυρώσει τα εσωτερικά του χάσματα μέσα από την αντανάκλαση της ομορφιάς, τη θέαση του εξιδανικευμένου που οδηγεί στην τελειότητα και κατ’ επέκταση στη θεότητα. Μοίρα, μοιραίο, όπως και να το εκφράσει κανείς, αποσυμβολοποιώντας την τάση αυτή του πολιτισμού, που αντανακλάται πότε μέσα από τη μουσική, πότε μέσα από τις εικαστικές τέχνες, τον κινηματογράφο, ή την τέχνη της φωτογραφίας, δεν μπορεί παρά να αντικρίσει τη συγκρουσιακότητα που αναδύεται μέσα από την πάλη των συναισθημάτων και των ιδεών που χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες κοινωνίες. Άλλωστε η Τέχνη που προέρχεται από το αρχαίο ρήμα τίκτω, δηλαδή γεννώ προϋποθέτει ωδίνη (έντονο πόνο, σύγκρουση για να βγει η νέα ζωή από το σκότος στο φως), όπως ακριβώς κι ο τοκετός που συγγενεύουν ετυμολογικά. Η ζωή φωτίζεται ενίοτε ακόμη και τεθλασμένα μέσα από τις ποικίλες εκφάνσεις της τέχνης που την αναπαριστούν κι επιζητούν, θα έλεγα με ψυχαναλυτικούς όρους, δικαίωση.
Αυτό αισθάνθηκα, καθώς η Μαρία Δρακάκη μου εμπιστεύτηκε τα φωτογραφήματα της ζωής της για να εκφράσω την άποψή μου γι’ αυτά. Έσκυψα πάνω στα έργα της με το δέος που συνοδεύει κάθε αμύητο σε μια καινούργια μορφή της τέχνης κι ομολογώ ότι τα θαύμασα πολύ τα έργα της, που αποτελούν τον καρπό της εικοσάχρονης ενασχόλησής της με αυτά.
Μέσα στις δύσκολες και πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώνουμε εδώ κι ένα χρόνο ένεκα της πανδημίας, η τέχνη δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει παραμυθητικά (παρηγορητικά) αλλά και καθαρτήρια, γιατί μόνο η Τέχνη έχει τη δύναμη να ανελκύσει έστω για λίγο την ανθρώπινη ψυχή από τα δεινά που την ταλανίζουν.
Ευχαριστώ τη Μαρία Δρακάκη για την τιμή με την οποία με περιέβαλε να γίνω κοινωνός του έργου της και να μοιραστούμε έστω για λίγο τα μονοπάτια της τέχνης της. Μια τέχνη που ανυψώνει τον τόπο μας, την Πάρο καθώς αποτελεί όχι μόνο χώρο δημιουργίας αλλά κι αφόρμηση έμπνευσης.
Καλοτάξιδο Μαρία μου!!!
Πάρος, 04 Απριλίου 2021
Ιφιγένεια Χατζηγεωργίου
Φιλόλογος
Photograms of a lifetime…
Photograms are the creations of a darkroom technique, without the use of any camera. They are unique prints, like multiple impressions of the shadow of an object. Through photograms, I "see" hibiscuses dancing, wooden air balloons surrounded by flying seeds. There, the smallest objects become great, and I swirl with them as in a dream... To me, they are not just part of my daily life, considering that as photograms they are part of my professional occupation as well as my inner nature. They are the fruit of profound and continuous work, as l have been involved with them for the last 20 years. I have become so identified with them that I am afraid that I have lost any objectivity concerning my work.
I invite you, then, to travel via my book – which is a collection of these works – to their world, to surrender for a while to their dream dimension and the light shed through them…
Maria Drakaki
Paros
Preface
"Love of beauty is the bridge between God and man," said Nikiforos Lytras once. After all, every culture reflects through its creations this human tendency to bridge our inner chasms by reflecting the beauty, the vision of the idealized that leads to perfection, and thus to divinity. Fate, destiny, however one calls it, by de-symbolising this tendency of culture that is reflected through music, visual arts, cinema, or the art of photography, one cannot but face the conflict rising from the struggle between emotions and ideas that characterize human societies. After all, the Greek word for Art (tékne) comes from the ancient Greek verb tíktō, which means to give birth, therefore implying pain (strong pain, conflict to bring the new life out of the darkness into the light), just like the word toketós (birth), to which it is etymologically related. Life is occasionally illuminated even in refraction through the different expressions of art representing it and seeking, to put it in psychoanalytic terms, vindication.
This is how I felt when Maria Drakaki entrusted me with the photograms of her lifetime so that I would express my opinion on them. I bowed over her works with the awe accompanying the uninitiated to a new art form, and I must confess that I greatly admired these works, the fruit of her twenty-year-long involvement with them.
Within the difficult and unprecedented situation we have been experiencing for a year due to the pandemic, art cannot but work in a consoling as well as cathartic manner, because only Art has the power to lift the human soul, even briefly, from the trials and tribulations it suffers.
I would like to thank Maria Drakaki for bestowing me with the honour to partake in her work and to share the paths of her art, even for a little while. An art that elevates our native land, Paros, as it constitutes not only a place of creation but also a source of inspiration.
My dear Maria, may your book fly off the shelves!!!
Ifigenia Hadjigeorgiou
Philologist