Πέντε συμπτώσεις και ένα όνειρο!
Ένα βράδυ είδα για πρώτη φορά κάτι στον ύπνο μου που πραγματικά το θυμήθηκα την επόμενη. Πράγμα σπάνιο για εμένα. Είδα μια Καθαρή, ξεκάθαρη, καδραρισμένη, υποβρύχια φωτογραφία. Με το φώς, και το χρώμα και την απλότητα της και τα όλα της.
Πάω να αγοράσω μια απλή υποβρύχια μηχανή για να φωτογραφίσω το όνειρο, πουθενά, αδιάβροχη θήκη για το κινητό, πουθενά, παραγγέλνω μια υποβρύχια μηχανούλα από το internet, τελικά δεν είχα πατήσει επιβεβαίωση, δεν ήρθε ποτέ! Δεν ήταν γραπτό λέω και δεν ασχολήθηκα άλλο.
Μετά από ένα μήνα, ακόμη η φωτογραφία εκεί, κολλημένη στο μυαλό μου. Αποφασίζω να γράψω στα... «ΜΜΕ» ότι αναζητώ υποβρύχια φωτογραφική μηχανή. Σε πέντε λεπτά πέφτει πρόταση ότι υπάρχει, μπορώ να την πάρω αμέσως, είναι ΚΑΙ φορτισμένη. Χρειάζεται μόνο SD κάρτα …που έχω μαζί μου!
Προηγουμένος, έχει χτυπήσει το τηλέφωνο, είναι ένας φίλος του παππού. Το ξέρω ότι μου τηλεφωνεί καταλάθος. Έχει βάλει πρώτο το όνομα μου στο κινητό του, αν και δεν καταλαβαίνω πώς, μιας και το όνομα μου είναι Μαρία Δρακάκη. Όποτε λοιπόν “ πατηθεί κάποιο κουμπί” νάτος ο κ.Γιώργος. Εννιά στις δέκα δεν το σηκώνω, σήμερα το σήκωσα, ήθελε να πάρει τηλέφωνο μια Ελένη. Τον ρωτάω τα νέα του. Μου λέει πως η παραλία που κολυμπάει επιτέλους είναι καθαρή από τσούχτρες .
Εδώ και κάμποσες μέρες οι παραλίες του νησιού έχουν γεμίσει μικρές, μικρούλες τσούχτρες. Κάτι στρογγυλά κάπως ροζουλί ζελεδάκια που τα είδα πρώτη φορά στοιβαγμένα κ μίζερα πάνω σε ένα τσιμεντένιο τοιχάκι. Τα είχε βγάλει εκεί ένας κύριος με κόκκινο μαγιό και μπλέ απόχη. Η κ.Μαρία και μια άλλη που δεν την ξέρω, πηγαίνανε πάνω κάτω την παραλία, πιασμένες αγκαζέ, με τα μεγάλα τους καπέλα και την θάλασσα μέχρι το γόνατο. Κάθε φορά που εντοπίζανε μια τσούχτρα … η κ. Μαρία τέντωνε σιγά σιγά την μικρή της καμπουρίτσα και σήμαινε συναγερμός. Όποιος περνούσε από την παραλία θα πήγαινε κοντά να δεί. Τα μικρά παιδιά, παρατούσαν τα φτυαράκια τους και έτρεχαν και αυτά, μα ο σπουδαιότερος όλων ήταν ο κύριος με την μπλέ απόχη. Άρπαζε την μικρή ανυπεράσπιστη τσούχτρα από τα καταγάλανα νερά και χωρίς δεύτερη σκέψη την στοίβαζε και αυτήν στο τσιμεντένιο τοιχάκι .Δεν υπήρχαν ενδοιασμοί γιατί ίσως Θα έσωζε άλλο ένα αθώο θύμα από το τσουχτερό τσίμπημα.
Εχω ξεφύγει…το θέμα μας είναι ο κ. Γιώργος. Που ενώ με πήρε καταλάθος με ενημέρωσε ότι στην παραλία που πάει αυτός δεν υπάρχει πλέον ίχνος τσούχτρας. Είναι πεντακάθαρη!
Να με λοιπόν, κάτω από το μπαλκόνι,τρείς το μεσημέρι, με το μαγιό μου, να παρακολουθώ το μικρό άσπρο δεματάκι με την φωτογραφική , δεμένο με ένα κορδόνι να κατεβαίνει σιγά σιγά στα χέρια μου. Χαμόγελο παγωμένο γλυκά στα χείλι .Η θήκη της είναι ένα …παιδικό άσπρο καλτσάκι αλλα και αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Βικυ σε ευχαριστώ!
Υποβρύχια μηχανή, φορτισμένη, κάρτα, μαγιό, καθαρή παραλία-ατσουχτρη, φύγαμε! Από την χαρά μου άφησα το κινητό μου σε ένα τοιχάκι στην είσοδο του σπιτιού, εκεί που κατέβαινε ουρανοκατέβατη η μηχανή. Γύρισα να το πάρω μετά από μια ώρα, με μάτια κόκκινα και πρησμένα από τις βουτιές μιας και η φωτογράφιση της ονειρικής φωτογραφίας έγινε χωρίς μάσκα και χωρίς να βλέπω τίποτα. Βασικά λίγα θολά πράγματα, ότι βλέπεις με ανοιχτά μάτια κάτω από την θάλασσα. Και να οι βουτιές και να τα μακροβούτια και να η άπνοια ήρθα και έγινα κουδούνι, είχα πεινάσει κιόλας, άντε να τρέχεις να βρεις το κινητό, την φωτογραφία όμως την έβγαλα. Μια από τις πολλές είναι αυτή. Θα εκτεθεί στην Blank Wall Gallery 29 Οκτωβρίου με 10 Νοεμβρίου. Υπάρχει επίσης και υποβρύχια φωτογραφία του κ. Γιώργου που ήρθε μετά και αυτός στην παραλία. Με έβλεπε καλά καλά να παλεύω με την ταινία σήμανσης και την μικρούλα φωτογραφική μηχανή περασμένη στο χέρι! Τι να πει και αυτός…